Vrijwilliger in de kijker • november 2025
Hej... dit is Jente
Sommige verhalen beginnen toevallig, maar voelen achteraf alsof het zo moest zijn. Voor Jente begon dat verhaal in de zomer van 2024, toen hij naar Mechelen verhuisde. “Ik ben al van kinds af aan een grote dierenvriend,” vertelt Jente. “Thuis hadden we altijd rottweilers, dus ik ben eigenlijk opgegroeid tussen de honden. Vrijwilligen in een asiel stond al lang op mijn lijstje, maar ik had nooit de stap gezet.”
Die stap kwam er uiteindelijk toch, al liep het niet meteen van een leien dakje. “Ik had me eerst aangemeld bij een ander asiel, maar dat lag veraf en de samenwerking vlotte niet goed.” Tot er iets onverwachts gebeurde: tijdens een Dungeons & Dragons-avond in spelwinkel De Spelfanaat in Mechelen raakte Jente aan de praat met Axelle, de bezielster van het Pootjesparadijs. “Ze vertelde dat ze net het asiel in Zemst had overgenomen, en ik zei spontaan: ‘Als je nog vrijwilligers zoekt, ik wil helpen!’ Een week later stond ik er al tussen de dieren.”
Sindsdien is Jente een vaste waarde in het team. Hij helpt waar nodig: kattenkamers kuisen, honden wandelen, administratie doen op de bureau. “Ik vind het leuk om van alles te doen. Kuisen in de kattenkamers is heerlijk, want dan kan je tussendoor knuffelen. Wandelen met de honden geeft me rust en frisse lucht, en op de bureau heb je gezellig contact met collega’s en adoptanten.”
Een van Jente zijn mooiste herinneringen? “Toen ik met Border Collie Dolfje ging wandelen, stuurde ik een foto naar vrienden. Eén van hen vroeg meteen of de hond ter adoptie stond. Niet veel later is Dolfje bij haar terechtgekomen. Dat moment dat je weet dat een dier hun gouden mandje heeft gevonden, dat doet iets met je. Zeker als je er zelf onrechtstreeks aan hebt bijgedragen.”
Maar het zijn niet alleen de mooie momenten die bijblijven. “Soms moet je lachen met de stouteriken, zoals Paco die over de omheining probeerde te klimmen om in een andere weide te geraken. Of een hondje dat via de bureaustoel over de balie sprong om vrolijk mee te komen lunchen. Je maakt hier echt van alles mee.”
Hoewel Jente zichzelf altijd een hondenmens heeft genoemd, is er intussen ook een nieuwe liefde gegroeid. “Ik denk dat ik door het asiel langzaam een kattenmens ben geworden. Zeus, onze grote grijze knuffelkater, is echt mijn favoriet. Maar bij de honden blijf ik een zwak hebben voor Ragnar. Hij is al lang bij ons, heeft veel meegemaakt, en blijft toch lief, vrolijk en trouw. Mensen schrikken soms van zijn stoere kop, maar als je hem leert kennen, zie je wat voor zachte ziel hij is.”
Voor Jente is Pootjesparadijs veel meer dan een plek om te helpen. “Toen ik naar Mechelen verhuisde, kende ik hier nog niemand. Dankzij het asiel heb ik nieuwe vrienden gemaakt, mensen die even zot zijn van dieren als ik. Het is niet zomaar vrijwilligerswerk, het is een plek waar ik mijn hoofd leeg kan maken. Als ik me minder goed voel, kom ik hier en vergeet ik alles even. De dieren geven je zoveel terug. Ik zou echt niet meer zonder kunnen.”
