Terug naar het overzicht

Bericht gepubliceerd op  05 december 2025 door  Jasper V. in de categorie  Updates

Wat onze vrijwilligers ons vertelden in de enquête van 2025

Het voorbije jaar voelde in Pootjesparadijs soms een beetje als een hindernissenparcours. Drukke maanden, veel dieren, bijzondere dossiers, en een werking die geregeld tegen de limiet van wat haalbaar is aanleunde. Daarom vroegen we onze vrijwilligers heel bewust hoe het met hen gaat en hoe zij onze werking ervaren. Niet om een schouderklopje te sprokkelen, maar om eerlijk te horen wat goed zit en waar het schuurt. De antwoorden uit de vrijwilligersenquête van 2025 laten een duidelijk beeld zien van een warme, betrokken groep mensen die graag bij ons is, maar die ook heel helder durft aangeven wat beter kan.

Als we kijken naar de cijfers, mogen we eerst even glunderen. Bijna iedereen geeft aan dat zij zich goed voelen bij Pootjesparadijs. Op de vraag hoe fijn ze onze werking vinden, geeft ongeveer 98 procent een score van acht of meer op tien. Dat is veel meer dan “oké, het gaat wel”. Dat vertelt ons dat vrijwilligers zich welkom voelen, dat ze merken dat de dieren goed verzorgd worden en dat ze ervaren dat hun tijd hier niet zomaar verdampt, maar echt een verschil maakt. In de commentaren vallen woorden als “warm”, “familie”, “gemotiveerd team” en “dankbaarheid”. Mensen schrijven dat ze trots zijn dat ze hier mogen helpen, dat ze het fijn vinden hoe zorgvuldig er met dieren wordt omgegaan en dat het huis proper en georganiseerd aanvoelt. Er is taart, er zijn bbq’s, er zijn kleine grappige momenten tussen de honden en katten, en blijkbaar doet dat allemaal samen meer dan we soms zelf beseffen.

Tegelijk wordt in de antwoorden ook heel duidelijk wat vrijwilligers het meeste deugd doet. Het zijn de simpele, echte dingen. Met een onzekere hond gaan wandelen en merken dat die stilaan ontspant. Een bange kitten zien openbloeien in opvang. Even blijven zitten in een kattenkamer en voelen hoe een kopje tegen je arm zegt dat het goed is. Maar het gaat ook over de manier waarop ons team met hen omgaat. Vrijwilligers waarderen dat er ruimte is voor vragen, dat toekomstige adopties met hen gedeeld worden, dat er geluisterd wordt als er iets gebeurt op wandeling of tijdens vangacties. Ze voelen de dankbaarheid, en voor sommigen is het asiel echt een plek geworden waar ze tot rust komen tussen de dieren, midden in alle drukte van hun eigen leven.

Maar een eerlijke enquête is nooit alleen rozengeur. In de resultaten duiken een paar duidelijke werkpunten op. Eén daarvan is voor onze hondenwerking. Hoewel veel wandelaars heel enthousiast zijn en onze aanpak hoog scoren, geven sommigen aan dat er nog meer structuur en begeleiding nodig is, zeker bij de grotere of moeilijkere honden. Er is vraag naar extra trainingen voor wie wil doorgroeien en naar meer duidelijke info over wat wel en niet kan op wandeling. Er zijn vrijwilligers die vertellen dat ze graag een stapje verder zouden gaan, maar nu soms een “nee” voelen, in plaats van “we pakken dat samen aan”. 

Een tweede thema is communicatie, vooral via WhatsApp. Vrijwilligers vinden het handig dat alles op die manier bij elkaar komt, maar tegelijk horen we dat het vaak erg druk is. Belangrijke informatie raakt soms verstopt tussen foto’s, losse babbels en praktische vragen. In sommige groepen antwoorden bijna altijd dezelfde mensen, in andere blijven vragen soms liggen. Ook het verschil tussen dringende meldingen, leuke updates en algemene info is voor velen niet altijd helder. Een paar vrijwilligers gaven gelukkig heel concrete ideeën waar we mee verder kunnen. 

Wat nemen we nu mee uit al die cijfers en verhalen?

In de eerste plaats een gevoel van diepe dankbaarheid. De enquête bevestigt dat we omringd zijn door een groep vrijwilligers die niet alleen veel geven aan de dieren, maar ook meedenken over hoe het beter kan voor iedereen. We willen dat vertrouwen beantwoorden. Daarom gaan we in het komende jaar zeker inzetten op begeleiding en vorming in de hondenwerking, én we bekijken hoe we WhatsApp en andere communicatie kanalen rustiger en duidelijker kunnen maken. Maar... eén ding verandert niet: dat we met heel ons hart blijven bouwen aan een plek waar dieren én mensen graag komen. Met vallen en opstaan, maar altijd samen.